İnsanlık duygularından birisi acımadır. Acıma duygusu yaralı, hasta kimselere karşı hissedildiği gibi; kendinden güçsüz, sağa, sola itilen; mazlum kimselere de karşı kuvvetle hissedilen bir duygudur. Bir güçsüz kişi, kendisinden daha güçlüleri tarafından dövülürse, dövülen kişiye dışarıdan kişiler acıma duygusuyla bu kişiyi sahiplenir, destekler.
“Acıma” elbetteki insanların hayat içerisinde sâhib olması gerekilen bir duygudur. Yarın kendisinin de güçsüz duruma düşmeyeceğinin garantisini kimse veremez. O hâlde, güçsüz, bitkin, yardıma muhtaç kişilere “acıma” duygusu gereklidir. Onlara yardım etmek, bir insanlık görevidir.
* * *
Kişi güçsüzlüğünü, muhtaçlığını; gelen desteklerle ve kendi gayretiyle gidermelidir. İnsancıl duygulardan olan utanma ve gurur bunu gerektirir. Kişi utanma ve gurur duygularına sahipse, sürekli yardıma muhtaç yaşamayı kendisine yakıştıramaz.
Sürekli dışarıdan yardım beklemek bir tembelliktir, hazırcılıktır.
* * *
* *
Türkiye ve dünya genelinde farklı zümreler, farklı kimseler mazlumluğu -ne yazık ki- bir adet haline getirmiştir. Onlar, mazlum olmadıkları halde; hiçbir şey yapmadan, bir mücadele vermeden destekle yaşamayı meslek edinmişlerdir. Bunlar mazlum değil, mazlum edebiyatı yapan kimselerdir.
Mazlum edebiyatı yapanlar şımarıktır, hazırcıdır, sahtekârdır, duygu sömürücüdür.
Acıma duygumuzu kullanmaya çalışan bu sahtekârlara karşı dikkatli olmalıyız.
Onlar ağustos böceğiyse, bizler bu âlemin karıncalarıyız. Emeğimizi, çalışmalarımızı yemeye çalışan ağustos böceklerine prim vermeyiz.
