Doğu Türkistan’da, Irak’ta, Karabağ’da, Hocalı’da, Trakya’da, Avrupa’nın birçok ülkesinde ve Kudüs’de aşağılanan, yok sayılan, işkencelere uğrayan, hatta katledilen insanların tek suçu Türk veya müslüman olmak mıydı?
Batı emperyalizminin doğu için beslediği nefretin hâlâ diri olduğunu görüyoruz. Doğu yayılmacılığının geleceğimize dair sinsi emellerinin olduğunu da inkar etmiyorum. Fakat bizim hiç mi kabahatimiz yok?
Tembel değil miyiz mesela? Hemen her konuda -mış gibi yapmıyor muyuz? Çalışmadan, üretmeden kazanmanın peşinde değil miyiz? Dünyayı tanıyor muyuz? Bağnazlığın bataklığında yuvarlanıp durmuyor muyuz? Milliyetin ve dinin gerçek kimliğini bırakıp “Şeyhim söylemişse doğrudur.” ya da ” Genel Başkanım yaptıysa haklıdır.” ahmaklığına yakalanmadık mı? Siyasetten, ihaleden, makamdan, cinsellikten başka neye kafa yorduk? 140 karakterden daha uzun olan kaç tane yazı okuduk? Zulme son vermek yerine zalimin kendi isteğiyle zulümden vaz geçmesini beklemiyor muyuz? İşgalciyi ezip geçmek yerine kendi iradesiyle işgali bitirmesini beklemiyor muyuz?
Yapmayın efendiler! Hamaset ile zulüm nihayet bulmaz. Bir millet duygusallıkla kurtarılamaz.