Doğu Türkistan’da Çin zulmüne uğradın. Kalıp vatanın için savaşmak yerine İstanbul’a kaçmalıydın. Sultanahmet’te köfte yer, kahveni boğaza karşı höpürdetirdin. Karabağ ‘da Ermeni vahşetine maruz kaldın. Kalıp mücadele etmeyi seçtin. Oysa Mersin’e gelmeliydin. Akdeniz’in dalgalarını seyrederken nargile tüttürürdün.
Kerkük’te boğazlandın, Süleymaniye’de kurşunlandın, Musul’da zehirlendin. Kalıp direnmeyi seçtin. Oysa Sapanca’ya gelmeliydin. Göle nazır villalarda mangal partisi verebilirdin. Evlatların Türkmendağı’nda tecavüze uğradı, Kıbrıs’ta küvetlere doldurulup öldürüldü. Avrupa’da zorla elinden alınıp kiliselere verildi. Sen hep inatlaştın, hep direndin. Oysa Ege akşamları ne kadar romantikti, bir bilsen…
Yoksul olman da sorun değildi. Biz bakardık size. Koskoca ülkenin size ayıracak 25 milyar doları mı yoktu sanki. Sınavsız üniversite, mülakatsız memurluk, vergisiz esnaflık ayarlayabilirdik. Hiç olmadı kızına mendil sattırır, oğlunu Karadeniz’e fındık toplamaya gönderirdin.
Ayağın taşa deyse yirmi iki milyon kişi hep bir ağızdan ağlardık. Bulurduk inançlı bir topluluk; ya mücahit olurdun ya da müteahhit.
Ahmak Türk! Neden kaçmadın? Neden kuyruğunu bacaklarının arasına kıstırıp saklanmadın? Yiğitlik sana mı kaldı?
