Eğitim gördüğüm lisede takma adı “Perişan” olan bir çocuk vardı. Saçları her zaman dağını, giyimleri uyumsuz ve her zaman kir içinde olurdu. Ayakkabılarının boyalı olduğunu bir kere bile görmedim. Fakat takma adının Perişan olmasının nedeni bu değildi.
Yerli-yersiz, zamanlı-zamansız, lüzumlu-lüzumsuz hemen her konuda kavga çıkaracak bir neden bulur, yanında toplanan kalabalığı da kavgaya dahil ederek her dövüşten galip çıkardı. Bir gün orta boylu, karayağız birine bulaştı.
Bu karayağızın ceketinin rengine kafayı takıp kavga çıkardı. Çıkarmasına çıkardı ama öyle bir dayak yedi ki yanında toplanan o kalabalık bile arkasına bakmadan kaçıp gitmişti.
Perişan lakabı da o kavgadan sonra takılmıştı. Demem o ki insan sataştığı kişiyi iyi tanımalı. Aklına her estiğinde birilerine bulaşmamalı. Her önüne geleni bir şeyler olmakla suçlamamalı. Ağzından çıkanı kulağı duymalı. Allah bilir ya; bu işin sonunda perişan olmak da var…
