Yeniçağ gazetesi yazarı Servet Avcı’nın “Ankara’da aslında ne oluyor?” başlıklı yazısıyla bir süredir gündemde olan Togo Kuleleri olayını aydınlattı. İşte Avcı’nın o yazısı:
Toplasanız sayıları 10’u geçmez… Adı konmamış örgüt gibi davranırlardı… Bu yapıya ‘AVM kardeşliği’ de diyebiliriz…
Ankara’da imar hareketlerinin, AVM türü büyük ticarî faaliyetlerin, sanayi ve ticaret namına iş yapan sivil toplum kuruluşlarının tamamına yakınında bunlar egemendi…
Birbirlerinin ayaklarına hiç basmadılar… Örgüt disiplinini hiç bozmadılar… Şehri güzelce paylaştılar… Aralarındaki ufak tefek pürüzleri ‘kendi hukukları içinde’ tertemiz hallettiler…
Adliye ve güvenlik bürokrasisiyle aralarını hep iyi tuttular… Tabii siyasilerle de… Bunu aşikâr yaptılar ve hiç çekinmediler… Yerel ve genel siyasî güçlerin himmetine hep duacı oldular…
***
İşbirliği için iktidarların türü, rengi, havası hiç önemli değildi… Demokrasi de onlarındı, muhtemel darbelerde darbe hükûmetlerinin Başbakanlığı da…
Cemaat güçlüyken, hepsi ya cemaatçiydi ya da cemaatin ortağı… Cemaat FETÖ’ye dönüşünce onlar da bir kertenkelenin deri değiştirme titizliğini sergilediler…
Bunların tedbir amacıyla her partiden adamları olurdu… Yedirir, içirir, beslerlerdi… Kullanmaları gerektiği zamana kadar onlara iyi bakarlardı… Doymak bilmeyen iştahlarından arta kalanlarla siyasetçi doyururlar, siyaseti finanse ederlerdi…
Rant için hangi toprağın kıymetleneceğine, hangi garibanların aldatılıp topraklarının beleşe alınacağına bunlar karar verirdi… İmar planları, önce bunların şeytanî beyinlerinden, sonra ilgili kurumlardan, daha sonra da tükenmez hırslarına arenalık yapacak muhitlerden geçerdi…
Bazen sırtlanlar gibi davranırlardı… Yani, kendileri av peşinde koşmaktansa, başka canlıların avladıklarına dalarlar veya ölmüşlerin leşlerini tercih ederlerdi…
Ve bir bakardınız, 20 sene önce olmayan bir yerden ‘Çukurambar haram imparatorluğu’ doğardı…
Çünkü, Ankara’da kuralı galipler koyardı ve galipler onlardı… Garibanın toprağı üzerine dikilmiş ‘kibir kuleleri’ de onlarındı…
